9 juli – Een bijzonder raadslid, en dat was-ie: Henk Meerdink. In 1978 in de gemeenteraad van de toenmalige gemeente Aalten gekomen voor de CHU (voor de jongeren onder ons: Christelijk Historische Unie, een van de stromingen binnen het CDA). Hij was en bleef dè representant van het grootschalige denken. Of het nou om de landbouw ging, waarbij hij –ook op zijn bedrijf- niet op een paar duizend varkens of een paar tonnetjes mest mèèr keek of het om woningbouw ging, waarbij hij het liefst nieuwe wijken vol zou willen bouwen, of om industrieterrein waarbij hij ongeveer het liefst heel Bredevoort en ook nog de van de grens tot het huidige industrieterrein zou willen vol zetten met dozen in het landschap. Hij vroeg zich altijd wat minder af of er wel markt is voor al die varkens, huizen en fabriekshallen. Vanaf 1982 werd hij danig op de huid gezeten door onze voorlopers van PP. Wij wilden juist wel oog voor de menselijke maat, de natuur, en de natuurlijke en kleinschalig kwalitatief hoogwaardige landbouw en werkgelegenheid. Dat botste nogal eens. Er zijn faxen opgedoken waarin Henk klaagde dat “de trukendoos van de progressieve partij weer open ging” om hem het woord te ontnemen. Kenmerken was ook steeds dat hij aangaf dat anderen niet goed luisterden, hij bedoelde: ze waren het niet met hem eens. Maar eerlijk is eerlijk: na afloop altijd weer goede vrienden, een biertje en zand erover. Meerdink noemde zich ook graag volksvertegenwoordiger, terwijl hij natuurlijk meer gezien werd als belangenbehartiger van de grote boeren. Natuurlijk was dat tientallen jaren geleden anders dan nu: het werd toen vrij gewoon gevonden dat je als raadslid wat probeerde te regelen voor je kiezers. Nu noemen we dat gauw cliëntelisme en vinden we dat dat een objectieve bestuursstijl en de controlerende taak van de raad in de weg staat.Beroemd geworden is zijn verzet tegen het zgn. stoplichtenmodel. Dit is een systeem om enigszins te reguleren dat de juiste woningen op de juiste plekken gebouwd worden. Zodat de bestaande woningen van dit moment in de toekomst ook nog courant blijven en verkoopbaar en verhuurbaar blijven. Dat zag Henk anders. Bouwen, bouwen, bouwen was zijn motto. Dondert niet waar en wat. Het was moeilijk uit te leggen dat ook de bevolkingsopbouw niet aan Aalten voorbij gaat en dat de wensen van de (toekomstige) bewoners anders zijn dan die van 30 jaar geleden.
Als fractie en als persoon konden wij goed met Henk, hoewel wij het vaak hartgrondig met hem oneens waren en hem soms ook ongenadig de waarheid gezegd hebben. Hij vertegenwoordigde een tijd en een denkwijze die niet meer zo goed past in die van de huidige tijd. Maar het is altijd goed dat ook hij zijn mening kon uiten. Als afscheid hebben wij hem een ingelijste prent (getekend door Henk van der Luijt) gegeven, waarop hij het stoplicht(model) op zijn schouder torsend het gemeentehuis verlaat in 2020, uitgezwaaid door Pietje Progressief met mondkapje. Dat laatste om hem later er ook aan te herinneren dat hij afscheid nam in de coronatijd.