25 juli – Afgelopen woensdag stond de eerste zomerexcursie van ons voor de deur. Een mooie wandeling, onder leiding van gids Theo Bauhuis, door het Vragenderveen stond op de planning. Omdat er in het veen nogal wat “natte” routes zijn, werd er aangeraden om in elk geval stevig schoeisel of laarzen aan te trekken.Een goede voorbereiding is het halve werk, dus om natte voeten te voorkomen werden er door verschillende deelnemers nog even laarzen aangeschaft. Inclusief ondergetekende.
Dit bleek een goede investering. Want ook al had de gids niet voor al te natte paden gekozen, toch was er zo hier en daar enig modderig risico. Maar dat mocht de pret niet drukken.
Vol goede moed begonnen we aan onze wandeling. Onze gids loodst ons een stuk bos in en staat even stil om wat tekst en uitleg te geven. Ondertussen kijkt iedereen wat om zich heen, misschien valt er wel een bijzonder dier te ontdekken?
Met luid gezoem worden we verwelkomd door een stel enthousiaste muggen. Het gebeurt natuurlijk niet iedere dag dat een 17 gangen diner zich spontaan aanbiedt. We besluiten snel verder te lopen.
Dit keer verruilen we het bos voor het echte veen. Er zijn vele soorten planten, grassen en bloemen waar ik de naam niet van kan onthouden, maar het ziet er echt schitterend uit. Je waant je in een andere wereld, terwijl je toch niet ver van de bewoonde wereld bent.
Als rustzoeker kun je hier je geluk op.
Als tenenstoter, enkelverstuiker en/of verzwikker en muggendelicatesse (zie hierboven) overigens ook.
Omdat de paden lang niet altijd goed zichtbaar zijn en iedereen vol enthousiasme om zich heen kijkt, komt het meermaals voor dat er een pol gras of een kuil over het hoofd wordt gezien. Regelmatig hoor ik kleine gilletjes van mensen die voor mij lopen, zodat ik weet dat er iets aan zit te komen waar ik op moet letten. Niet dat dit veel helpt, ik presteer het alsnog om regelmatig mijn tenen te stoten aan een grote pol gras die daar ineens spontaan lijkt te groeien.
Maar dit maakt niet uit. De verhalen van de gids zijn aanstekelijk en ik blijf enthousiast om me heen kijken. Ook probeer ik alles in me op te nemen wat hij vertelt.
Nadat ik nog een keer bijna met mijn voet wordt vastgezogen in een nat stuk grond, haal ik toch redelijk ongedeerd de finish. We wagen ons nog even aan het beklimmen van de uitkijktoren. Zodat we nog kunnen genieten van het prachtige uitzicht, dat door de laatste zonnestralen wordt beschenen.
Het was een erg leuke en leerzame excursie in een prachtig gebied. Ik ging dan ook naar huis met een voldaan gevoel. En 3 blauwe tenen en 37 muggenbulten. Maar, ik ga zeker nog een keer terug! (Esther)
(foto; zonnedauw een “vleesetende plant in het moeras)