Joop Wikkerink, 28 mei 2023
| Maar liefst vijf Haagse ambtenaren bezochten dinsdag het gemeentehuis in Aalten. Daar zat ook een flinke delegatie klaar. Ted en ik als wethouder. Enkele medewerkers van onze afdeling Mens en Samenleving, de directeuren van Figulus en Laborijn en een medewerker van de Woonplaats. De uitgebreide delegatie was op ons verzoek afgereisd naar Aalten. Het vooroordeel dat de afstand De Haag –Aalten altijd stukken verder is dan andersom werd op een grappige manier bevestigd. Twee personen hadden zelfs in een B&B overnacht in de buurt. Humor. Aanleiding. Het ging uiteraard over de huisvesting van dak- en thuislozen vanuit Den Haag in de regio, waaronder de gemeente Aalten. Daar was het een en ander over te doen geweest en wij hadden de indruk dat de vroegere verwachtingen die geschapen waren aan beide kanten niet helemaal uitkwamen. Dus eerst maar eens even uitgelegd dat we in de gemeente graag iedereen welkom heten, maar dat we dat ook graag doen met de juiste opvang. Dat betekent dat àls er mensen met een hulpvraag komen, we ook graag willen weten welke achtergrond. En àls het mensen uit Den Haag of een andere stad/gemeente dan lukt om ingeloot te worden in een woning van de Woonplaats dat ze dan ook bewust kiezen voor de nieuwe woonplaats en weten wat het verschil is tussen het leven in een –anonieme- grote stad en een plattelandsgemeente met minder voorzieningen. Daarna hebben we uitgelegd dat 7 nieuwe inwoners uit Den Haag met een hulpvraag voor een grote gemeente niet zoveel is, maar voor een gemeente met 27.000 inwoners de druk op de voorzieningen en hulporganisaties behoorlijk kan vergroten. Dat was het geval bij Yunio, Figulus en de school. En dan is er nog bij ons een beetje het gevoel –vanwege het ontbreken van overleg- dat problemen over de schutting gegooid worden. Ook financieel. Van de 7 gezinnen hebben er 5 een uitkering die de gemeente moet betalen. Alles bij elkaar kan dat oplopen tot een ton per jaar (excl. hulpverlening). Dat is voor Den Haag niet veel, voor Aalten wel. De Verhuisboxplus. Vervolgens gaven de mensen uit Den Haag een inkijkje hoe het werkt via hun Daklozenloket. Men benadrukte ook dat absoluut niet gelukkig was met de rol van de media. Ook niet vanwege de misleidende foto’s die bij de artikelen geplaatst worden. Dak- en thuisloosheid kan iedereen overkomen: ook jou en mij, zo benadrukte men. In dat Daklozenloket heeft men een heel programma opgezet, vooral om bij jongeren te voorkomen dat ze dieper in de shit raken door hun dak- of thuisloosheid. Dus er zijn jongerenregisseurs, schuldsanering, er is scholingsgeld, er zijn middelen om jongeren een zetje te geven. En men geeft uitgebreide voorlichting hoe je een woning/kamer of huis moet huren. Niet drie maanden vooruitbetalen en nooit meer iets terug horen. Dat gebeurt. Mensen die een sociale woning zoeken moeten in Den Haag er rekening mee houden dat ze 8 jaar moeten wachten. Er zijn gebieden in Nederland waar die gemiddelde tijd 8-12 maanden is, zoals in Aalten. Dus er wordt ook gesproken over verhuizen uit Den Haag. Er zijn zo’n vijftig sites van corporaties waar je je in kunt schrijven en mee kunt reageren op het aanbod dat via loting toegewezen wordt. Als de mensen willen worden ze intensief begeleid om te reageren op die woningen, door heel Nederland. Als men ingeloot wordt en er volgt een uitnodiging tot bezichtiging dan betaalt de gemeente Den Haag het treinkaartje voor de bezichtiging. Er volgen contacten –indien nodig- met hulpverlenende instellingen; men kan een bedrag aan inrichtingskosten meekrijgen en de huur wordt enkele maanden betaald aan de Woonplaats. Dat is het verhaal zoals Den Haag het op het netvlies heeft. In de afgelopen jaren zijn op deze manier zo’n 140 mensen/gezinnen aan een nieuwe plek geholpen. De ervaringen hier. De ervaringen in de gemeente en bij de Woonplaats sporen niet altijd met deze opzet. Zo is er niet altijd een bezichtiging en voert de Woonplaats op eigen initiatief een welkomstgesprek met iedereen van elders, maar zeker met degenen die zonder bezichtiging afreizen naar onze gemeente. Daar zit standaard iemand van onze afdeling Mens en Maatschappij bij en als het nodig is Jeugdhulpverlening. Men probeert aan te geven wat het betekent om in de ingelote buurt te wonen, wat de gewoontes en gebruiken zijn en waar hulp en ondersteuning te krijgen. Vaak gebeurt het dat na verloop van tijd toch meer hulp geboden moet worden dan in een eerste welkomstgesprek ingeschat werd. In het gesprek kwam steeds weer terug dat de praktijk anders werkte dan de theorie, dat de beleving in de gemeente Aalten, bij Figulus, Laborijn en de Woonplaats anders was dan die in Den Haag. Maar dat ook niet uitgesloten moet worden dat niet alle mensen die hier komen wonen via dat systeem Verhuisboxplus komen, dus in feite zonder screening en begeleiding. De enige manier om daar achter te komen is alle casussen doorspitten. Daarop hebben wij van onze kant ook aangedrongen. Hoe heeft het nu bij deze 7 mensen/gezinnen gewerkt, wie heeft wanneer contact gehad, welke problematiek werd onderkend en was bekend, wanneer hadden we dingen anders moeten doen. Dat kun je prima doen aan de hand van een zgn. klantreis: breng maar in beeld per dag, per uur wat er is gebeurd en wie wanneer welke beslissingen genomen heeft. Zo kun je van beide kanten leren. Toch nog even naar de grens. De delegatie uit Den Haag gaat hier mee aan de gang, ook met een nogal uitgebreid onafhankelijk onderzoek naar de werking van deze methodiek. Het gaat ook allemaal niet om klein bier. Den Haag kreeg voor de hele dakloosheidsaanpak een bedrag van 16,1 miljoen uit het “andere” Den Haag. Het zou mooi zijn als ook ontvangende gemeenten niet het gevoel zouden krijgen dat Den Haag er “erg graag af wil”, maar dat we dakloosheid als een landelijk maatschappelijk probleem en verantwoordelijkheid voelen. Tot slot van het bezoek gingen we nog even wat wijken langs waar relatief veel woningen van de Woonplaats staan. Zoals verwacht vonden de Hagenezen dit prachtige ruime wijken met veel groen. Om te benadrukken dat we hier echt aan de andere kant van het land zitten maakten we een foto precies op de landsgrens. We houden contact, zo werd afgesproken. Joop Wikkerink |
 |