Lange adem nodig voor zon op dak en biodiversiteit op de grond.
Op woensdag 16 augustus fietsten we een mooie route via “d’n Hollen Weg”,’t Villeken,
’t Kommersveld en Olde Baoten naar de Tolhuisweg. Daar ontvouwt zich een bijzonder project. Op een drietal voormalige kippenschuren liggen in totaal 500 zonnepanelen, goed voor een opbrengst van 175 Mwh. Het energieverbruik van zo’n 50 huishoudens. De aanleiding was min of meer triest. Het bedrijf is zo’n 15 jaar geleden gestopt en de schuren werden gebruikt als opslag voor diverse materialen. Zo stond 1 schuur vol met antieke auto’s. Op een kwade dag vatte er één vlam. Weg schuur. De verzekering vergoedde de herbouw. Bij sloop niet. Dus werd midden in de corona-tijd herbouwd en de zonnepanelen geïnstalleerd. Dat ging niet zonder slag of stoot.
André Kaminski, de initiatiefnemer heeft uitgerekend dat hij gedurende het proces met 14 instanties te maken heeft gehad en 150-200 telefoontjes moest plegen. Het bontst van alles maakte Liander het. Er moest een nieuw verdeelstation komen. Nadat eerst gedacht was alleen de 80 meter kabel van schuren naar paneel te leggen, bleek dat er een soort lus via het verdeelstation te moeten worden aangelegd richting Bredevoort. Dus mee betalen aan het verdeelstation. De panelen lagen, het nieuwe huis was gebouwd, maar geen kabel van april tot oktober, dus geen opbrengst. Weer een tegenvaller. Vorig jaar kwam er een mooie opbrengst: 200 Mwh in plaats van de geplande 175 Mwh.
De “onbalans-korting”.
Maar de derde tegenvaller kwam dit jaar om de hoek kijken: de “onbalans”-korting: In de zomer wordt veel stroom geleverd, te veel soms; dus daarom berekent de stroomafnemer een onbalans korting. Natuurlijk is de SDE-subsidie er wel, maar de opbrengst is zodanig lager dat de terugverdientijd langer wordt.
We bespraken verschillende oplossingen; opslaan in batterijen, daken niet bedrijfsmatig maar via 40 particuliere deelnemers in een postcoderoosproject volleggen, rechtstreeks leveren aan oplaadpalen. Jammer dat bij dit soort initiatieven de bureaucratie zo veelomvattend is, tijdens het spel de regels veranderd worden. Overall conclusie: het is op dit moment niet de meest rendabele investering.
Prachtige plek voor buitenlui.
Het tweede deel van het bezoek klonk wat optimistischer. Naast de opslag- en panelenschuren kon met een verplaatst bouwrecht via de oude rood-voor-rood regeling een huis gebouwd worden (wel onder wat voorwaarden). Er werd gekookt Zweeds hout gebruikt, triple glas dus bijzonder geïsoleerd. Het perceel om het huis heen is één groot akkerrandenproject met veel leefruimte voor vlinders, insecten, nectarminnende bijen en vogels. De kwartel was die dag gehoord, puttertjes en patrijzen in de nieuwste akkerrand. Het verschil tussen ingezaaide percelen van 1, 2 en 4 jaar was mooi te zien. Je ziet ook wat wilde opslag van bomen verschijnen. Bijzonder is dat je de lijnen in het landschap van voor de ruilverkaveling kunt ontwaren. Kunst gaat worden om het water ook hier langer vast te houden. Een stuw in de “ruilverkavelingssloot” zou mooi zijn. Regenwater wordt opgevangen in een wadi.
Appelboom van 110 jaar.
Een mooi verhaal om te besluiten: Zo’n 70 jaar geleden kwam de grond om de schuren in andere handen. Er stond een mooie appelboom: Anatov-appels (wie kent ze niet). De verkopende partij wilde de appelboom nog gauw even tot stookhout stukzagen. De nieuwe eigenaar zei: “Hier heb je een mud kolen, dan laat je de boom maar staan”. Zo kwam het dat er daar nu een zeker 110 jaar oude appelboom staat. Ook hier is weer interessant of een dergelijke aanpak een bijdrage kan opleveren voor stoppende boeren, behoud van percelen, vergroting biodiversiteit. Daar komt meer aandacht voor (ook in kader van landschapstoerisme), maar de belangen in het buitengebied werden en worden traditioneel bepaald door boeren en land/bos-eigenaren. De partij die zich “buitenlui” noemt zit niet aan de overlegtafels. (tot 1,5-2 ha). Zou niet verkeerd zijn.