The Old Oak
We maken er geen gewoonte van om film-recensies in deze uitgaven op te nemen. Maar dit keer een uitzondering voor een voorstelling op donderdag 9 januari bij een (uitverkocht) Filmhuis bij Schiller. Daar draaide de film “The Old Oak” van Ken Loach. Hij is een van mijn favoriete filmregisseurs van scherp sociaal-realistische drama’s en duider van het onrecht. Hij is al 85 jaar en heeft films op zijn naam staan als “I, Daniel Blake” (over de gekmakende bureaucratie als je werkloos raakt, vergelijkbaar met de kinderopvangtoeslagenaffaire) en “Sorry we missed you” over het keiharde leven van een zzp-er als pakketbezorger: alle risico’s voor hem, alle winst voor de baas.
The Old Oak
In een vervallen dorpje in Noord-Engeland waar de mijnen zijn gesloten en veel mensen zijn vertrokken, wordt een groep Syrische vluchtelingen gehuisvest in de leegstaande huizen. Dit stuit op hevig verzet van de hechte lokale gemeenschap. Ondertussen probeert pubeigenaar TJ Ballantyne, eigenaar van de laatst overgebleven pub The Old Oak, het hoofd boven water te houden.
Hij ontfermt zich over de jonge Syrische fotografe Yara en tussen de twee ontstaat er een bijzondere band. Samen nemen ze het initiatief om van The Old Oak een ontmoetingsplaats te maken voor de allerarmsten in de gemeenschap, ongeacht hun achtergrond.
Van twee kanten zeer herkenbaar en aangrijpend: de bittere armoede van de “afgehaakte” dorpsbewoners die denken dat die vluchtelingen alles maar krijgen en zij niets. De angst en innerlijke kalmte en hoop van de de Syriërs die ondanks het verlies van hun dierbaren er iets van proberen te maken en vriendschap en waardigheid zoeken in een koud vijandig land. En tenslotte de solidariteit en verzoening vanuit de gedeelde waarden die op het nieuwe vaandel van het dorp komen te staan: Kracht, Solidariteit, Verzet.
Joop Wikkerink